Ignacy Potocki (ur. 28 lutego 1750 w Radzyniu - zm. 1809 w Wiedniu) - marszałek wielki litewski, przeszedł do historii jako wybitny działacz polityczny, reformator oświaty, współtwórca Konstytucji 3 maja. Jako jedyne dziecko Eustachego i Marianny urodził się w Radzyniu.

Nie był właścicielem radzyńskich włości, w wyniku działów majątku otrzymał m.in. Kurów koło Lubartowa, który był jego główna siedzibą.

Jednak ze względu na olbrzymie zasługi dla Rzeczpospolitej, a także silną więź z braćmi, z którymi współpracował na polu politycznym, reformatorskim, oświatowym, warto o nim pamiętać w kontekście historii Radzynia. Tym bardziej, że z powodu jego zaangażowania w formułowanie Konstytucji 3 maja panuje przekonanie, że w radzyńskim pałacu odbywały się spotkania, na których dyskutowano, może formułowano zapisy Ustawy Rządowej.

W latach 1761-65 kształcił się w Collegium Nobilium, następnie studiował we Włoszech, przygotowując się do stanu duchownego. Nad jego edukacją czuwał jezuita Grzegorz Piramowicz – wybitna postać polskiego oświecenia, m.in. pedagog i działacz oświatowy.

Po śmierci rodziców (1768) Ignacy powrócił do kraju, za zgodą rodziny zrezygnował z wcześniejszych planów życiowych i święceń kapłańskich. Ożenił się z Elżbietą z Lubomirskich, dzięki czemu wszedł do grona familii Czartoryskich i Poniatowskich.

Brał aktywny udział w życiu kulturalnym i politycznym stolicy, włączając się w dzieło reform Rzeczypospolitej. Uczestniczył w „obiadach czwartkowych” organizowanych przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Od 1773 r. zaangażował się w reformę szkolnictwa. Był aktywnym członkiem Komisji Edukacji Narodowej (do 1791 r.), inspiratorem i głównym działaczem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych (1775-1792) – instytucji naukowej, zajmującej się opracowywaniem programów nauczania i podręczników. Na zlecenie KEN opracował projekt reform szkolnictwa średniego, którego wynikiem był Przepis na szkoły wojewódzkie (1774). Tworzył programy dla nauczycieli, wizytował szkoły. Zabiegał o nawiązywanie kontaktów naukowych, sprowadzenie do Polski wybitnych uczonych i i wartościowych książek.

Od roku ok. 1782 zdecydowany przeciwnik Stanisława Augusta Poniatowskiego, w czasie Sejmu Czteroletniego (1788-92) zbliżył się do królewskiego obozu reform i włączył się w prace nad nową konstytucją. Był jednym z autorów Ustawy Rządowej z 3 maja 1791 roku.

Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej wyemigrował do Saksonii (Lipsk, Drezno). Tam wiele pisał – m.in. wspólnie z bratem Stanisławem Kostką O ustanowieniu upadku Konstytucji 3 maja. W porozumieniu z Kościuszką przygotowywał insurekcję. Po wybuchu w 1794 r. prowadził akcję dyplomatyczną na jego rzecz i wszedł do powstańczej Rady Najwyższej Narodowej, należąc do osób, które rozstrzygały o decyzjach rządu powstańczego.

Swoje zaangażowanie przypłacił więzieniem. Po klęsce insurekcji był więziony dwa lata w Petersburgu, a po trzecim rozbiorze - przez Austriaków (1798-1800).

W 1783 r. zmarła jego żona – Elżbieta z Lubomirskich, a w 1800 – ukochana córka Krystyna, co spowodowało usunięcie się Ignacego z życia politycznego. Zajął się działalnością naukową, od 1801 r. był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W tym czasie dużo pisał – na temat polityki, nauki i jej dziejów, tłumaczył poezje łacińskie.

Zamieszkał w skromnym dworku w Klementowicach, gdzie od 1803 r. przebywał również jego brat Jan Nepomucen (ostatni właściciel Radzynia z rodziny Potockich) z córką Laurą. Z powodu zaciągniętej wraz z bratem pożyczki u bankierów holenderskich stopniowo wyprzedawał swoje majątki.

Ponownie włączył się do polityki w czasach Księstwa Warszawskiego. W 1809 r. wyjechał do Austrii z delegacją do rokowań pokojowych w związku z wojną z Austrią. Tam zmarł na krwawą biegunkę, której epidemia panowała w Wiedniu. Pochowany został w Wilanowie (1810).

Wprawdzie nie zostały wprowadzone w życie reformy Sejmu Wielkiego, ale ocalało to, co Ignacy Potocki, wspólnie z bratem Stanisławem Kostką rozpoczęli w dziedzinie edukacji. Obaj byli filarami reformy oświaty podjętej dla ocalenia Ojczyzny w II połowie XVIII i na początku XIX wieku. Ich wysiłki przyczyniły się do stworzenia szkoły wychowującej pokolenia światłych, odpowiedzialnych, miłujących Ojczyznę Polaków, bohaterów, naukowców, poetów i pisarzy, którzy przez czasy niewoli w swej twórczości, walce i pracy przenieśli ideę polskości, poczucie tożsamości narodowej.